Dêr’t eartiids skippers joegen
út oan drank de lêste stoer,
sjoch ik noch altyd oer
de Swette sûnder kroegen.

Ik seach de grêft mei ’t bolwurk,
rigen beammen yn it blêd,
de brêgen fan de stêd:
de wachter die it tolwurk.

It bolwurk waard earst sljochte,
op dat plak kaam doe in dyk,
mei eartiids gjin ferlyk:
allinnich autorjochten.

No sjoch ik it krewearjen
foar it âlde dat der wie,
de beamwâl dy’t der stie:
’t ferline opwurdearje.

Mar ha gjin noed oer kosten:
nei de alderlêste stoer,
bliuw ik as stoer wol oer
foar Snits en foar syn gasten.

Sy is noch net sa lang in ein,
stiet al parmantich op it hout
har fet en moai te meitsjen.
Sy wit noch lang net fan de ein
en dat foar har it net fertroud
is sûnder mem te reitsjen.

Sy brieken koartlyn út it aai
en balansearje op it nêst
om stadich thús te reitsjen
yn de wrâld fan ’t markolskaai,
wylst âlders dogge harren bêst
it libben lang te meitsjen.

Wat is dan noch te sjen
as yn de minskewrâld
it balansearjen
fan ferskate bern,
it iene jong al âld,
it oare fearjend.