No ha se it yn streken sûnder
nammen, ûnpersoanlik ark
dat brommend klikt, it giet foar wûnder
mei it leanmasinepark.

De trekker lûkt de reade fretter
fan in hûndert meter hea,
fertart it dat er efkes letter
skyt de rôle oer it gea.

Mar wêrom soe men byldspraak rûke
dy’t net past by dizze tiid;
sjoch hoe’t de rôle-greidehoeke
’t keunstwurk fan de jûntiid biedt.

It kaam yn ’t DNA fan skiep
dy’t hoeder Abraham út Oer meinaam:
’t oase-gen fan raam troch ei nei laam,
yn ’t skaad dêr foelen se yn sliep.

’t Oase-gen fan yn woestyn
op syk nei skaad feroare yn de tiid,
de evolúsje brocht Frysk bloed deryn,
liet brûzje, siede yn de striid.

Want wylst de sinne ’t skieppebloed
fertinne, striden keppels om it skaad,
de iene fûn yn de oase baat,
de oare siet wythjit yn noed.