Lit ús de lof besjonge
fan in Dales út ‘e grutte stêd
dy’t harke nei it roppen: ‘Rêd
ús stêd mei fûst en tonge.’
Hy kaam as rêdend ingel
nei’t barbaarske achterstânsgebiet
fan altyd wer itselde liet:
Het arkje aan de Singel.
Syn song soe hiel oars klinke:
Ik as Dales sil jim dalles-dreun
en ek het-wud-weer-niks gekreun
yn ’t Singeltsje ferdrinke.
It earste jier soe ’t waaie
fan syn hillige, oertsjûge geast,
de liuw moast beare, mar it meast
soe ’t eigen hoantsje kraaie.
It twadde jier moast komme
mei de spierkrêft fan de sterke soan,
de feiligens op hege toan:
ferstomme is ferdomme.
It tredde jier wie ’t lêste
mei de skepping fan de golle heit,
it Saailân waard it heldefeit
fan Dales, god dy’t rêste.
Wat rêste? Hy wol wrotte!
No’t er gjin minister wurden is,
ferstruit er rynsk en sûnder mis
oer ’t hiele lân syn skatten:
‘Ik Dales dy’t de dalles
romme fan it achterstânsgebiet,
lit ús hjoed sjonge ’t nije liet:
Stêd Ljouwert wurdt no alles.
Ik sil jim gau ferlitte,
trije-ienheid wurdt myn himelfeart
nei ’t folle lân fan hege steat,
InHolland sil it witte!’
Mar wol ús dit ûnthjitte:
sjoch yn ’t hege ryk, o goadesoan,
ús nije arkje nochris oan
en doopje ’t mei jo witten.
|
