’t Wie kostlik waar mei wyn en sinne
by stêd Starum op ‘e dyk,
dêr’t fleurich skôge it publyk
de kâns fan ’t starten en fan ’t winnen.

De swan hie gong en soe wol winne,
omdat alles stie en striek
oant mei in kreak de mêsttop briek,
dat wjuklam lei it skip derhinne.

De spanning soe noch heger klimme,
foar ’t publyk wol manifest,
want Boalsert hie al in protest
en Drachten soe it ek net nimme.

It bloed waard Siete* tin as sûpe:
mei ’t protest wie hy te let
en balten holp de skipper net,
dus wjuklam moast er fierder krûpe.

* Siete Meeter fan Boalsert

Wa wie it dy’t de moarns wis sei,
de wyn soe taslaan mei krêft seis,
fan fjouwer ôf, it koe net misse:
alle spieren spanne ûnderweis
en flakke tugen soene ’t risse.

’t Wie net de wjukslach yn de loft
dy’t soarge foar in protte wyn
foar skippers dy’t it mâl opsizze:
‘Slaan ús wynkrêft seis der mar ris yn
om op ien houten ear te lizzen.’

De wjukslach naam it fjild yn byld,
in perspektyf as út in wolk,
gjin wolk lykwols foar fûle twirren,
dus ferfeeld hong om it skûtsjefolk
mei ’t langstme nei in hânfol blierren.

Behalve de Langwarder swan,
dy’t mei de wjukslach yn de flecht
fûl stribbe nei de heechste eare;
’t folk stie spierespannend op ‘e plecht
de fok te hâlden en te kearen.