‘Ik protestearje tsjin jim gluorkjen,
deleagjend út ‘e fûgelhut!’
De swarte krie fleach krassend fuort
om by de ekster noch te buorkjen.

‘Myn tank dat jim allinnich seagen,
úthelje wie gjin sprake fan!’
De wylde ein swom sûnder man,
brocht wol sân piken oer de weagen.

Wat soe in gluorker oars dwaan kinne
as rinne nei de fûgelhut:
de dop as relikwy fan nut
foar sjoggers dy’t der nei him binne.

Withoefolle earst noch griis
bejoegen har op pylgerpaad
nei fiolette fierten
foar in libben hiel en wiis,
fan leafde read op rûtekaart,
ûneinich blau ûnthjitten.

Jabik yn gewoane dwaan
in fisker oer de wetterwei
mei netten fier derûnder,
roppen om it op te jaan
foar minskefisker, pylger mei
de skulp, it rûn foar wûnder.

Fryslân naam syn namme oan
en sette sint der hillich foar
as plak fan start en mazzel,
oer it paad nei Friens en Boarn,
gjin pylger gie dy reis teloar,
want elk kaam oan yn Hasselt.

’t Pylgerpear fan ’t freegjend wurd
dat fleach bylâns it himelsk paad
nei alle Fryske plakken,
makken pratend pylgers grut
yn ’t djipgeand sykjen nei har aard
om sa de kearn te pakken.

’t Skipperskaai rûn ien dei mei,
as fisker Jabik wend oan ’t wiet,
mar nuver mei de nammen:
Tsjerke op ‘e pylgerwei,
It Heidenskip as berngebiet,
it flokte ûnbeskamme.

Roppen troch it himelsk lûd
bejoegen lju har bûtendoar
om pylgers te begroetsjen:
rikke woarst foar nije moed,
it kopke kofje wie derfoar
om jong en âld te moetsjen.

’t Pylgerpaad rûn nei de rêst
fan deaden op it hôf fan Friens
dy’t libbenen fertelden
fan ’t bestean yn lok en lêst,
har pylgerreis, folslein mei iens:
sy wiene doe de helden.

Binnen spriek de stilte oan
fan wapens rûnom yn de rou,
in tiid fan meditaasje:
it memento mori, moarn
bisto oan bar, ûneinich blau…
by himel yn de graasje?

Foar it blau komt earst it read
fan jûntiid, fierder rûn de dei
nei fiolette fierten;
hynstehoeven joegen feart
oan pylgers, finend op har wei
wat Jabik hie ûnthjitten.