In kening moast feroaring bringe,
ien dy’t wer foar de Iene stried,
gjin Baäl-tsjinner libje liet,
gjin ôfgod mocht yn ’t lân wer kringe.

Sa gie it yn dy gaos-dagen,
fan trochinoar nei trou en rjocht,
’t wie Jehû dy’t feroaring brocht,
in kening sûnder wifel-fragen.

Hy spile ’t spultsje fan sabeare:
de goadetimpel as it plak
dêr’t ek de foarst kriich syn gerak,
omdat hy Baäl joech de eare.

It waard in gaos yn de timpel:
gjin Baäl-tsjinner bleau noch oer,
mar foar foarst Jehû waard ’t in toer…
it rjochte paad wie net sa simpel.

Al syn bruorren wiene wei,
de dea ynjage troch in binde,
foar Achazja waard it ljochtskyndei
as kening, sûnder dat it wende.

Omke Joaram wie de foarst
fan Israel, hy woe mei ’t leger
tsjin Hazael stride, dat doe moast
Achazja mei… wie hy ynteger?

Arams kening wûn de striid
en Joaram rekke swier ferwûne,
lei ferslein op bêd, wie út ‘e tiid,
Achazja winske him doe sûnens.

Dizze winsk kaam net mear út:
gjin foarst regearde yn de naasje,
want de dea kaam dûbel ta beslút,
se wiene beide út ‘e graasje.

* Neffens Promptuarii Iconum Insigniorum
Tekening ‘Achazja, kening fan Juda’