Jeremia kriich de wurden troch,
dy’t Barûch sette op ‘e rolle,
beide wisten, dit wie net omdoch,
it folk rûn foar it fallen.

Yn de timpel lies de skriuwer foar;
de hurde wurden fan de Iene
fûnen by in klikker ek gehoar,
sadat se fierder giene.

Keninklike hearen waarden kjel
fan al dy wurden fan de Iene,
leine net har hege funksje del,
sadat se fierder giene.

Kening Jojakim waard hjit en poer
doe’t hy it fjurrich skrift oanhearde,
’t wie him fuortendaliks oer,
hy soe der wol mei rêde.

It wie in tiid fan skrift en fjoer,
fan lêze en ferbrâne,
want it wie de Iene oer,
de foarst foel oer de râne.

* Yllustraasje ‘Jeremia en Barûch’
Yllustraasje ‘Kening Jojakim ferbrânt de boekrolle’

Kin in soan him keare
tsjin de godstsjinst fan syn heit?
’t Waard foar Jeruzalem in feit,
foar Joächaz de nearens.

Kening sûnder eare
yn de sel fan farao,
foar Joächaz it neare no,
foar Neko it gloarearen.

Byld ‘Farao Neko’