Hegerop, sa is it stribjen,
is men binnen, dan derút,
klim op muorren om te libjen,
bliuw net achter stien of rút.
Wa sil om de romte kribje?
Sjoch de delgong ta beslút.

Himelheech mei skerpe klauwen
om te stekken nei de kroan
en de wolken nei te bauwen
mei it wyt op blauwe troan.
Kin men op syn grutskens bouwe?
Sûnder kop is it bedoarn.

Boppe wetter is se kommen,
op in pealtsje sûnder grûn,
amper plak foar ierdeblommen,
mar se hat it lykwicht fûn.
Hat troch libbensmoed de kromme
stâle har de sterkte jûn?

De fingers glide hin en wer,
wol linich yn it sifers wizen,
kilometers fier… om dêr
op dizze middei foar te kiezen?

Se fytse rûtes by de rûs,
allinnich ’t binne firtuele.
Einlings traapje se nei hûs,
’t bekende paad, mar wat kin ’t skele?

’t Kin him neat skele, want hy rint
en lit it Fryslân-boerd links lizze
foar ’t reële, hy fersint
him net en sil gjin rûte sizze.