It stekt de griene fuotten
hoopjend troch it flues
en heart it knappend lûd
om troch te wrotten
nei it ljochtsjend wolkom thús
fan mem, har eigen bloed.

Wannear’t gefaar fan fallen
driget, stekt se fluch
de earms nei ’t berntsje út
yn ’t jaan fan folle
net genôch har memmelucht,
foar’t bloeien noch in tút.

Dan riist nei slagge berte
’t bern fierhinne op,
yn breedte en yn ’t rûn
ferlizzend swetten
nei noch foller bloei, syn rop-
ping hat it einlings fûn.

Wannear’t de baan mei pompeherten
fleurich kleurjend krollet út ‘e rêst
as in ballonfok oan de mêst,
dan fart it skip nei fiere swetten.

It kin noch fierder, mei de wolken
skûtsjesilend, loete yn de fok,
natuerlik nei it heechste lok,
de ienheid fan it al fertolkend.