It wie reboelje yn de skûtsjewrâld,
twa skippers fuort, want jong foar âld.

Nim no Albert*, skipper fan de grutste stêd,
hy woe wol fuort mei rjocht fan rie
oer wa’t it roer yn hannen nimme soe,
mar wurden binne rêder as de die,
hy wie syn adviseurskip sêd.

Want Ljouwert keas in Zwaga** oan it roer,
de tredde yn de float, ’t hold oer.

Dan noch Teake***, skipper fan Philips syn pream,
mar trije jier en dan al fuort,
om’t hy it skip net fierder bringe koe
as lêste nettsjinsteande ’t nije guod
fan kop oant kont, ferflein de dream.

Want as in ljochtconcern nimt sa’n beslút,
dan giet foar ien de lampe út,
mar sjoch, de float sylt troch.

* Albert van Akker
** Rienk Zwaga
*** Teake Visser

Dêr sylt it noch yn âlde tiden,
heit oan ’t roer en mem de rest,
op rûte nei op nij in fracht;
foargoed foarby, dat wurk hat west,
sy ha foar bern en skûtsje striden.

Dêr leit it noch, al jierren letter
sûnder helmhout oan it roer,
in rom te iepen foar de fracht,
skelet foar duvel en syn moer,
heal op ‘e wâl en heal yn ’t wetter.

De roef hie ús sa smûk omsletten,
noeget hjir it minne waar,
de durk hold nachts oer my de wacht,
heart hjir noch inkeld drip en baar,
sa leit ús skip sawat fergetten.

De skipper tinkt oan âlde tiden,
lit it each dan fierder gean
op rûte nei fernijde pracht:
de mêst sil yn de koker stean,
dan wurdt wer mei syn skûtsje striden.