Achter glês op doek yn list
de kleur yn foarm
troch hân dy’t wist
wat wie de noarm.

De snoeier hie as ark de seage
en smiet de tûken by de dyk:
natuerlik keunstwurk, ûngelyk
foar elk dy’t sjocht mei oare eagen.

Hout bewurke ta de skyn
fan skip, as sier,
sylt sûnder wyn
it hiele jier.

De ierdman waard de plakferfanger
yn ’t betonbedriuw fan Famitec,
syn stribjen wie dochs wol wat langer
bliuwe, eigen baas wie net sa gek.
Betonnen kelders foar it skiljen,
silo’s foar ferbining mei de Hear;
fan kille kelders moast er grilje,
mar stânfêst besong er God syn ear.

De telefoan wie doe syn lêste
rêding om te wurden direkteur;
mei sân pear earen wie it bêste,
wa’t mei twa woe, hiet by him in seur.
Hy draaide om de wierheid hinne
lykas Petrus yn it rjochtsgebou;
ús ierdman koe it pleit net winne,
mar besong Gods eare hou en trou.

Hy woe it folk moast him fertrouwe,
ienheid: ierdman, fraksje en bestjoer;
op trije-ienheid koe men bouwe,
Christen Unie, God syn silotoer.
Us ierdman woe wol deputearre
wurde, gjin beton, wol sêft op ’t plús;
Gods telefoantsje woed er hearre,
mar syn kristenmaat koe wol oan ’t krús.