Men hat gjin datum nedich
om de maitiidsbloei te sjen,
te hearren hoe’t it fûgellûd
it minskesin bespylje kin;
men docht it omdat hjoed
de sinnen iepensteane
foar in omslach yn de tiid
en de sin derfan fersteane.

Men rint sa evenredich
oant it riedsel fan it hier
ferset de sinnen nei in plak
dêr’t bline data weagje swier;
elk kriget syn gerak
mei sân dy’t der foar geane,
as it hier fljocht wiid en siid,
dan wurdt it sin beleane.

Achter glês op doek yn list
de kleur yn foarm
troch hân dy’t wist
wat wie de noarm.

De snoeier hie as ark de seage
en smiet de tûken by de dyk:
natuerlik keunstwurk, ûngelyk
foar elk dy’t sjocht mei oare eagen.

Hout bewurke ta de skyn
fan skip, as sier,
sylt sûnder wyn
it hiele jier.