Streken sloegen ticht, gjin paad
rûn fier, ferbrutsen foarmen
fan de groei nei eigen aard,
dat bûgde ûnder stoarmen
út ‘e swartste loften, haat
fan leken dy’t mar doarmen.

Ut ‘e gaos wei ûntstiet
de driuw om bleat te lizzen
wat noch skeppingsfoarmen biedt:
natuerlik keunstwurk dizze
âlde stobbe, krekt as hie
dy har noch wat te sizzen.

Lit de modder hjoed de dei wer rize,
nei’t de terpen rekken sljocht,
dat de Fries de minskheid wize
sil hoe’t sy de hichte socht
en sloech de dioksyde wûnen
yn ’t klimaat wat lijen brocht.

Bliuw net stean by Fryske modderhichten,
wiisheid is ek oars te lien;
sjoch de sekken, no noch tichte,
Friezen eigen, hurd as stien:
‘Wa smyt en is noch sûnder sûnde?’
Net in sek is iepengien.