‘k Rûn werom nei ’t riedsel fan de keet
dêr’t lei foar ’t boargerdom sa kreas de skuld
hoe’t heechkultuer de grûn yn sakke:
troch in swiere skeet dwers foar de reet
dêr’t elkenien him mei fermakke.

Ik bejoech my op ferbean terrein,
dat skuldich sloep ik nei de achterkant,
ferwachtsjend yn de lea de messen
fan in feest yn fjoer en reek ferflein,
mar ‘k seach oars net as lege flessen.

Ut ‘e dize fan de earste skrik
ferriisde ’t blau mei earder wite brant
om âlderwetsk de bus te follen,
dan in flugge striker foar de fik
en ’t balte, boldere as bolle.

Yn it ljocht fan letter op ‘e moarn
beseach ik ’t riedsel fan de keet syn kant:
fan ’t dreunen dwilich yn de holle,
troch de drank yn leechkultuer bestoarn,
ha tûken grif net brâne wollen.