Kin ’t foar fol of kin it net,
dat is de faaie fraach by Starum,
’t is in saak dy’t oan de skippers fret,
de Iselmar hat hege baren.

Lit De Lemmer en Wâldsein
mei ’t folle túch mar gean en brûze,
alle oaren binne al ferslein,
de ôfstân is net mear te rûzen.

‘Smyt de reef der dan mar út,
al slacht de see ús op ‘e rotsen,
wat kin ’t skipsfolk skele, dochs gjin sprút,
ús skûtsje sil mei weagen botse.’

‘Sjoch hoe’t ik op rotsen stean,
de skûtsjes ha neat te fertellen,
ik bin grutter yn myn wetterklean
en hear dy stomme skippers skellen.’

Grouwe pûsters strieken oer de Ie,
’t begjin yn Grou wie sa’t it hearde:
spanning op it seil, yn elke spier,
’t gefoel fan hjoed in heldedie,
de skippers soene dermei rêde.

Jelle*, kampioen fan foarich jier,
kaam út ‘e start wei goed telâne:
earst de Tynje yn, mar net yn ’t reid;
de eagen skeaten fjoer, ’t wie wier,
hy liet sigaar en Lemsters brâne.

Jan** woe wer ris spylje op ‘e poat,
want op ‘e Ie stie gjin museum,
hjoed waard ’t wrachtich wier, de Pan foar sier,
in poat fertize yn de skoat,
it wie foar Snits in jubileum***.

* Jelle Reyenga
** Jan van Akker
*** De Pan sloech 25 jier lyn ek om op ‘e Ie.