Florence, stad van kunstallure,
met verhalen hoog in tal en tel,
kwam in de ban van zwart is dood;
men had de pest aan ’t dodental
en zocht het buiten stadse muren.

Zo ging een tiental jonge mensen
naar een landhuis met zijn hoofse hof,
waarin het leven raakte in de ban
van samenzijn met lier en zang,
wat hadden zij dan nog te wensen?

Een tijdperk met nog meer allure:
elke dag een ander op de troon
als koning of als koningin,
die open hof hield in het rijk
dat levenslang voor hen kon duren.

Het was niet nodig om te doden,
want de tijd liep snel en was gevuld
met hun verhalen, rood van lief
en liever nog het wordt vervolgd,
voor goden gelden geen verboden.

* Schilderij ‘De Decamerone’
(1916 – 101 x 159 cm.)

Het is bij dit ontwerp gebleven,
wazig als de verre horizon,
het beeld dat hij nog even zag
aan ’t einde van zijn leven.

Maar Dante is pas halverwege,
op zijn knieën voor de snelle stroom,
die loopt door ’t aardse paradijs,
bidt hij voor hemels zegen.

Twee dichters waren tot hier gidsen,
Statius en vriend Vergilius,
door hete hel en vagevuur,
waar zij de weg wel wisten.

Nu komt de tijd van oversteken
naar de oever waar Matilda staat
in zuiver wit met bloemenpracht,
voor hem een hemels teken:

‘Matilda, laat mij nu niet wachten,
door de hel en ’t vagevuur al wijs,
verlang ik naar mijn Beatrijs
met hemelse gedachten.’

* Schilderij ‘Dante en Matilda’
(circa 1916/17 – 49,5 x 62,2 cm.)