Hy wie noch jong, sân moannen âld,
in puber en noch net kastrearre,
mar gjin meunster, al betûft yn seks,
lykwols it lei him lang net kâld
hoe oft de wrâld him oppenearre
fan begjin oant eks.

Nijsgjirrich nei de stille wei
dy’t sûnder auto’s feilich like,
poate ’t boarke midden op ‘e dyk,
de sturt omheech dy’t frege nei
in poeske dat der wol op like,
oan himsels gelyk.

Hy kaam derachter mar te let
dat stille wegen djippe grûnen
ha, noch djipper as syn puberseks;
wat wist it boarke fan de wet
fan swiertekrêft en tunnelrûnten
fan begjin nei eks.

It sykjen nei it rjochte ljocht
hat minsken troch de tiden bûn
as skôgers tusken siel en loft:
it fonkje dat de waarmte brocht,
de sinne dy’t de bôge rûn,
mar ’t sykjen duorret al sa’n skoft.

It ljocht kaam fan de himel del
en waard troch ’t minskdom heind,
dat fangers fleagen hegerop,
de missers kamen yn de hel;
de tiid hat dizze bylden skeind,
foar hel en himel jildt in stop.

Komt dan de stroom fan ûnder op
dy’t troch de keale kabels sjit
– al is de loft natuerlik blau –
it keunstljocht fiedet oan de top?
Salang’t de wikel boppe bidt,
besjongt de mûs it ljochte rjocht.