De hoop belibbet by ’t lemieren
’t reade gloeien fan in kâlde wyn,
’t ûnthjit fan spanning yn de spieren,
hege druk, ûntlading op ‘e laach
dy’t glidend liedt de fierte yn.

It ljocht strykt fuort de lêste skaden
foar de skientme fan de winter wei
en lûkt oer ryp en iis de paden
dy’t rinne oer in fierste tinne laach
op dizze febrewarisdei.

Feestlik moat de kotter lykje
oan it anker fan de hoop
mei neat bysûnders te ferlykjen
as de himel troch de teleskoop.

Mei gjin sifer en gjin letter
laadt de flok de akku’s op,
gjin fonk springt oer it boaiemwetter,
wa’t it lijen treft, dy hat in strop.