De earste en de twadde stêd
ha altyd konkurrinten west,
de iene grut, de oare lyts,
mar wat doe barde, like bêst,
it skûtsjesirkus draaide as in blêd.

Want koarter waard de earste stêd,
de twadde langer, likernôch in trêd.

Wie ’t stiel fan Ljouwert dan foar Snits?
De breedte paste foar gjin ein
en boppedat wie ’t twaddehâns;
de Pan soe rinne as in trein,
de steande liuw foarby as yn in flits.

Dêr sylt er dan, fier foar it fjild
mei op it dek in sek gemeentejild.

Wat soe de striid op Snits noch bringe
nei’t De Lemmer lei foar blak,
gjin skûtsje kaam dêr oer de streek,
sadat Wâldsein kriich syn gerak:
it kampioenskip foar de lêste streek.

Gjin wedstriid om omheech te springen,
neffens ’t sizzen fan de leek,
lit sinke dus dy swiere kringen!

De leek hie ûngelyk, want spannend
waard it by de twadde boei:
De Lemmer koe gjin kant mear út,
hy kriich fan twa in klap, de knoei
en rekke foar de finish der al út.

It waard in wedstriid om te springen
foar Wâldsein: earst oer de streek,
dat Wiegel koe de petgroet bringe.