Mar fierderop leit noch it paad
yn bannen fan it swarte,
dêr’t de beam syn tryste tûken bûcht
as soed er gûle moatte;
pylken wize op ‘e kaart
de wei, sjedêr de poarte!

It wyt blinkt tusken grien en blau
as winterlange wimpel,
wylst de spjir syn pylk nei boppen sjit,
set himelsk ljocht syn stimpel
op ‘e ierde, beammebou:
pilaren fan de timpel.

In bluodrich offer wurdt dêr brocht
oan beamgod breed fan tûken,
wjukjend út ‘e krânse nei it ljocht,
hat nea syn libben stûke,
mar wa’t om syn namme socht,
moat no de bûsdoek brûke.

It soe bliuwend wêze,
Edens hôf mei ’t wite hûs,
de takomst soe de skiednis
lêze, leaten by de rûs.

Mar de beammen foelen
mei de fruchten op ‘e grûn,
de skiednis sûnder takomst
wie tsjin ’t neare no oan rûn.

Grave nei ’t ferline
wie foargoed ferline tiid,
de gatten liken grêven,
fold mei liken út ‘e striid.

Lykwols sil ferrize
op it plak fan Edens hôf
de nije Babelhichte,
foar god Mammon alle lof.

Wat bliuwend wêze sil,
leit fierder op in hichte:
’t joadske hôf dêr stichte
tusken beammen, rûzjend stil.