Kin ien de blierren fiele
fan it skeppen ieuwen lyn,
it swit dat droege op ‘e wyn
en jûns de soargen diele
om de terp, de hichte yn?
De terp hat it fernommen:
wûnen djipper as in blier,
de âlde lea gie withoefier,
ferstruid oer gers en blommen
as it middel foar de tier.
Gjin skeppe sil mear smite
as it lân feroarje moat,
de fiem is hjoed de dei te koart,
it blêd wol net mear bite
om’t it lang gjin breedte hat.
Mei fingers oan de knoppen
lûkt de earm de bak deryn,
ferskept yn ien kear meters klyn,
it ûnderste komt boppe
en it droegjen docht de wyn. |
