Ik wie in stielen fet
mei oalje, enerzjy
foar rôljend wrâldferrin,
mar safier kaam it net:
in fal, in skuor en sjoch
hoe’t ik ferrustke bin.

It wa en hoe is klear as glês:
it libben leare oan de bern,
dêrnei it eigen fine,
te fol om samar te ferdwinen;
no is libbensrin har oan te sjen,
de bûtenkant, mar foar de ynhâld… lês:

It krús mei brutsen lea,
Jehannes en de mem;
noch ien kear klinkt syn stim,
dan rêst Er yn de dea.

It swurd foar striid op striid
fan Paulus mei it Wurd,
hy wit wol hoe’t it wurdt,
as ’t ljocht snijt troch de tiid.

De kaai yn Petrus’ hân
is neffens ’t himelsk slot,
beskikking fan it lot:
yn ’t ljocht of yn de brân.

It byld rint troch de tiid,
ferstillet as in non,
besletten yn beton,
ien klik en ’t wurdt wer wiid.

It opsteand hout fan ’t krús,
it swurd foar swaai op swaai,
de klik fan lins en kaai,
sjedêr ús hillich thús.

Glês-yn-lead finsters yn de kapel op it rooms-katolike hôf yn Snits