It koe net oars, it stie al fêst
dat Anne* wurde soe de kampioen
fan ’t lêste jier fan tachtich,
want seis punten foarsprong like bêst,
dat wie wat elk dy moarns noch fûn.

Sa hie ’t ferstân it heechste wurd,
gefoelens lykwols weagen ’t fuort.

Gjin senuw stie by Teake** strak,
ûntspannen siet er oan ’t Wâldseinder roer
en starte allemachtich,
wylst De Jouwer dreau as jarrebak,
dêr wie gjin strideraasje oer.

It sûn ferstân sei tsjin ’t gefoel:
‘Hat silen foar De Jouwer doel?’

It doel wie skûtsjekampioen,
mar Anne lei fierhinne achteroan
en fielde him ûnmachtich;
troch gefoel en twa protesten bûn,
foel hy dy middeis fan de troan.

’t Gefoel jûchheide tsjin ’t ferstân:
‘Do hast perfoarst dyn hichte hân.’

* Anne Tjerkstra
** Teake van der Meulen

De wolken sylden oer de Iselmar
en drigen mei in smite wyn,
dat alle skippers rôpen: ‘Reve!’
Op De Lemmer wie gjin oare kar
as hingje mei de gong deryn.

De see wie wyld, gjin noed, in see is wiid,
elk koe frij sile fan de rest,
mar alle skippers balten: ‘Romte!’
Op De Lemmer wie gjin oare striid
as op it skerpst, dus mei protest.

Hy* siet op ’t stuoltsje, op ‘e daam syn troan,
de foarst fan Boalsert mei in hert
dat oersloech fan de spanning: ‘Sile,
blinder, gjin protest, de skoaten oan,
want wat net kloppet, komt der net!’

Dyselde middeis yn de Wyldeman**
waard nochris striden, wurd tsjin wurd,
it iene skraal, it oare rommer;
op De Lemmer kaam ien yn de ban:
It Hearrenfean, syn kâns wie fuort.

* Siete Meeter
** Protestsintrum