Ferfang it grien troch blau
en Wimbledon wurdt Grou,
in wrâldferneamd gefjocht,
lang libje de tradysje!

Kom freed al yn it spier
en drink it Hallebier
by skûtsjepraat en nocht,
proast op ‘e Grouster plysje.

Sleep sneon de skûtsjes mei,
it oansjen is dernei,
noch foar de frije start
kin Grou al konkurrearje.

Syl skraal de Tynje troch,
foar skippers in gedoch,
’t publyk sjocht wat der bart
en hopet op lavearjen.

Sjoch hoe’t De Jouwer wint,
sa hat it dochs net kind,
want wat de Flecke docht,
giet yn tsjin de tradysje.

Alde Eildert wie de stamheit
fan ’t ferneamde Meeter-laach,
mei earmoed yn ’t begjin fertroud,
as skipper heinend elke flaach,
it moast foarút, it leafst nei goud.

Loadewyk foer al as jonkje,
wist fan skriuwen minder as
fan ’t skuorren oan de fokkeskoat,
yn flaachjes liet er justjes los,
hold fêst as skipper yn de float.

Jonge Eildert naam de helling
oer, want heit hie ’t wol besjoen,
en einlings ek it skûtsjeroer
nei’t Huzum waard grutsk kampioen;
de soan wie rêstich, heit faak poer.

Doe begûn de generaasje
fan de jonge Loadewyk:
sjedêr al wer in skûtsjesoan,
gjin goud, mar wol in skipper ryk,
want Meeters leauwe ek yn moarn.