It libben freget om it grutste,
want de berntsjes groeie ek as koal,
in miljonêr is grutsk op syn miljoen
en memke ierde rint fan poal oant poal,
it grutste skûtsje sylt it hurdste,
wurdt sels sûnder roer wol kampioen.

Doe gie de izerseage troch it stiel,
in stik dertusken, gjin probleem, akkoart!
Noch trije reuzeskippen sylden yn de float,
de fraach waard: hat it skûtsje noch in siel?

Beslút:
De sielfraach freget om in definysje
foar’t de skippers seil en fok wer hysje.

It Fryske skûtsje is gjin klipper,
ek gjin tsjalk of pream of Lemster aak
en hielendal gjin iepen jacht of plút,
mar wat dan wol? De sielfraach waard in saak
fan freegje dat mar oan de skipper:
‘Hysje seil en fok!’ wie syn beslút.

Ut ‘Skûtsjejournaal 1988′

Laitsjend sette hy* útein
as skipper fan syn eigen skûte
dy’t syn heale siel besiet,
de rest hie hy yn ’t libben lein
dêr’t hy de himel ek wol moete.

Lyrysk wied er, sa ferbûn
de skipper silen mei dêrboppe,
fêster as de mêstfoet stiet,
úteinlik waard er kampioen
en soe it grif noch fierder skoppe.

Ut ‘Skûtsjejournaal 1988’

Sloech it hert doe wolris oer
as sein fan ‘meitsje gjin obsesje
fan it silen, ken dyn miet’,
hy sette troch, fan koarte doer
lykwols, hy hie noch mar in restje.

* Siete Meeter