It libben yn it postmoderne
ropt de nije bylden op
fan meunsters yn it posthumane gea
dy’t har perfoarst wol rêde kinne
mei in stielen robotkop,
want alle minsken geane dea.

Wat bliuwt lykwols yn alle tiden,
is de driuw om te bestean,
as ’t kin yn ’t ljocht fan it ultime lok;
sjedêr, wat kin it bist ús biede:
libido sil nea fergean,
want heech op poaten stiet de bok.

It leit dêr leech allyk foar dea,
de ynhâld sweve rikjend wei,
fan binnen yn it nau,
beswierlik foar de lea.

It hat foar ’t libben kant noch roai,
’t natuerwyt lykwols is op wei
nei siedden yn de goai
foar wer it nije skaai.