De werklikheid fan oardelieu ferlyn
waard romantyk mei ferve en pinsiel:
it stielen hoars, net wurch fan op ‘e rin,
blaast wrinzgjend dampen út ‘e kiel,
dy’t mei ferwaaie op ‘e koele wyn.

De skôger freget oan de keunstner: ‘Wêr
spoart werklikheid mei wat it byld my jout?’
It antwurd streket rails en dak: ‘Sjedêr
gare Saint-Lazare, dat myn ympresje bout.’

Wannear’t ferbylding bringt de skiednis op
it doek fan út ‘e fierte en tichtby,
feroaret it stasjon fan stoomstêd Snits:
de stielen hoarsen fjouwerje oan kop,
de giele Waadtrein dinderet foarby.

Gjin skilder lykwols smyt de koal op ’t fjoer
en skôgers smarre net in stang of tsjil;
de werklikheid nimt it ferline oer
mei smoarge hannen en in sterke wil.

* In skilderij fan Claude Monet (1840-1926) hat
de oanlieding west ta de term ‘Ympresjonisme’.
Dy namme wie earst in skeldwurd, mar waard letter
de oantsjutting fan in streaming yn de Frânske
skilderkeunst.
Monet hat in hiele rige skilderijen makke
fan it stasjon Saint-Lazare.

It jûchhei en hanneklappen
klimt oer muorren, troch de poartegong,
wylst tûken saaie út ‘e hichte,
mantels waaie nei de lichte
en de ezel set syn stappen.

Jezus stjoert de ezelsfôle:
‘Net rjochtút, mar troch de poarte, jong,
hjoed is it noch in lûd hosanna,
moarn rin Ik mei bûne hannen,
wylst it folk de deastraf âlet.’

Petrus mei syn reade mantel
harket wrantlich nei de Davidssong,
hy wol gjin tûke op ‘e plasse,
hat in hekel oan it hossen,
fuort mei dizze hiele hannel!

Binne troch de ieuwen hinne
bylden stjurre yn in skilderij,
miskien wol dizze ezel rinne,
wurdt foar Snits de yntocht wer as nij.

* Pieter Coecke (1502-1550) hat syn oplieding
as skilder hân yn Brussel.
Hy reizge letter nei Italië en Konstantinopel.
De ideeën dy’t er dêr opdie, ferwurke er û.o.
yn houtsnijwurk, tapiten en glês-yn-lead finsters.