Wat earder op ‘e see noch lei,
bewrotte him djip yn it lân
en stiek syn slurf fier yn de grûn;
hy sûget op it wiete sân
en spuit gaoatysk oant de jûn.

Mar heger binne hjoed op wei
de bern, sy ha de oeren hân
fan wrotten tusken muorren yn;
har rûte slingeret nei it strân,
al swevend op fakânsjewyn.

Wiid iepen stiet de doar
foar folk dat leaver leit
as dat it fûgels fleanen sjocht:
de hut dy is derfoar
sa as de hoanne kraait
en ’t hintsje iependocht.

De fûgels sjogge ta
op al dat lizzend wurk
fan frjemde fûgels yn har hut,
mar bûten is it sa:
gjin fûgel yn it swurk…
wat hat de hut foar nut?