De tonger klapte tsjin it rút,
it glês soe daliks brekke,
tûzen stikken om te stekken,
al myn bloed rûn der dan út.
Ik kroep doe achter beppes rokken,
gûlde: ‘Ik sil noait wer flokke!’

In poster hinget achter glês
om flokkers yn te stekken
dat it fallen meastal brokken
jout, mar frjemd, as ik dat lês,
begjint it jonkje wer te flokken:
‘Bliksem beppe, ’t sil net brekke!’

Mar doe’t de minskeoffers sloegen
Sina’s ekonomysk libben dea,
soe fan de keizer wiisheid komme
dy’t matearje yn it deadsryk noege:
terracotta foar ferstive lea
waard út ‘e ierde nommen.

De earste keizer, heech fan namme,
makke fan de keninkriken ien:
deselde maten en gewichten,
munt en taal, dat de fersleine stammen
hawwe op syn winken hulde dien
mei tûzen ierdske plichten.

De slaven binne net te tellen
dy’t foar keizers ûnderierdske ryk
it terracotta leger makken;
’t massagrêf kin ús it leed fertelle
fan ferwrotten lea, fan lyk nei lyk
dat yn de ierde sakke.

Qin Shi Huangdi liet doe ek witte:
‘Ik as keizer bin oan god gelyk!’
Hy gie op reis foar de ynspeksje,
mar lang libje koed er wol ferjitte:
rotte fisk foar ’t stjonken fan syn lyk,
gjin balsem as ynjeksje.

En njoggen moannen nei ’t ferstjerren
makke hy syn ûnderierdske reis,
mar sûnder lûd jûchhei en swaaien;
wol de oare stimmen koed er hearre,
hûnderttûzen yn syn deadspaleis,
dy’t hjoed de dei noch kleie.

Want altyd klinke der noch lûden
fan guon minsken op Sineeske grûn
dy’t pleitsje foar fiif frijheidswimpels
yn har keizerlân fan tûzen noeden,
dêr’t de wrâld it boppe-ierdske fûn
fan goadeberch Olympus.