De Pan stie ûnder spanning,
want yn Starum woe it net,
dus ’t seil wie yn de kaanfer set,
it lei him net oan de bemanning.

De stress wie ôf te lêzen
fan de koppen… woe it wol?
It himd fan Douwe stie al bol,
dus koe it seil net minder wêze.

De liuw moast it ferlieze
fan it Panseil… dat gie bêst,
mar Ulbe** joech it bist gjin rêst,
hy soe in slach oer bakboard kieze.

It koe mar amper lije,
krekt op tiid der noch foar lâns,
dochs griep de liuw in twadde kâns,
De Jouwer koe him net mear krije.

* Douwe Visser
** Ulbe Zwaga

It noarden joech de folle laach,
mei wyn en weagen gie it oan
op Starum, klear foar striid en krêftfertoan,
in reef deryn wie net in fraach.

De skoaten oan en nei de start,
de skûtsjes kniepen hingjend op
mei wite wolken foar de bolle kop,
neat wie it skippershert te bar.

De breedste koppen batsten yn
de weagen op, De Jouwer lei
al foar, mar ’t Snitser twadde plak stie faai,
dat lei him oan de noardewyn.

Hy siet op ’t keatting en seach soer,
want beide fuotten rekken wiet,
sa giet it as de noardewyn strak stiet,
de fok yn tearen, dan is ’t oer.