It wie dy deis noch tropysk hjit,
mar op De Fluezen stie wol wyn
foar alle skûtsjetroepen
mei op ‘e holle streamend swit,
fan ’t sâlt by it lavearjen blyn
en ’t bloed sa tin as sûpe.

It spande yn it lêst derom,
want elke wedstriid telde foar
de kompetysjepunten,
it gie úteinlik om de rom,
mar troch it sâlt wie ’t yn de war,
it tinne bloed woe stunte.

De Jouwer rekke út ‘e liken,
moast foar Wâldsein oer bakboard wike.

It klapte oer de hiele mar,
de trommefluezen trillen, ek
fan alle skûtsjetroepen,
troch sinnebrân sa brún as tar
en mei de ein hast yn de bek,
hie elk ferlet fan sûpe.

De Snitsers lieten dat net blike,
sy hoegden foar gjinien te wiken.

It starten woe op Starum net,
earst útstel, doe tefolle skotten
en op ’t lêst in misse bol,
dochs wie gjin inkeld skip te let,
mar ’t waaide net, it seil stie hol.

De Jouwer dreau as earste om
de boei, mei ’t skip foel net te spotten,
it mânske túch stie fol en hol,
Wâldsein besylde ’t fierste rom,
dus skepte ien de puts mar fol.

Is ’t seil te hol, goai ’t der mar yn,
mei wetter sylt it oan de wyn.

In bui liet doe ek wetter los,
dat elkenien kriich wiete fuotten
en ’t Jouster túch loek aaklik strak;
it kaam foar ’t folk ek min fan pas,
twa túgden op foar ’t lêste rak.