Ik seach se lizzen moarns noch ier,
wat einen en twa keallen;
wie dit byld dan syn ferskaat,
dan koe it doarp my mear fertelle,
’t lei foar dea as wie it sier.

Sa rûn ik fierder troch de kom
en ’t waard my iepenbierre:
aksje nei it diere-aard
fan kat en hynder dy’t har tjirren,
’t doarpsbyld joech ferskaat rûnom.

Dêr lizze útteld no de memmen,
’t skieden die wol efkes sear,
mar einlings fine sy de rêst
nei moannen fan ‘ik doch myn bêst,
de bek dus ticht, it is de lêste kear’.

Se binne der noch net oerhinne,
rinne my rap achternei
as koe ‘k wat oan har tastân dwaan,
slachtofferhelp op mjitte jaan:
‘De bek mar iepen, fret jim weemoed wei.’