It swart komt ûnder ’t ûnnatuerlik wyt
dat spattend bochtet as gefaar
foar faasje yn it bline,
net in each foar watfoar wyn en waar
en wat yn berm en greide stiet.

Mar wat, fergroeid mei waar en wyn,
de simmer troch de bermen siert,
sil nea troch ’t swarte kwine,
want de stâle hâldt as stille died
de kop derfoar, natuer deryn.

It streakjen gie nei ieuwen oer
yn ’t bearen fan it hjerstich jeien
as feroaren beammen yn de hoer
dy’t bûge moast yn ’t hetsich waaien.

Wat bliuwt der fan de nachtrûs oer
oars as in fûgel yn ’t ferfearjen,
’t ramt tsjin ’t blau, mar sûnder stjoer en doer,
wol wiffe keunst om te wurdearjen.