Dêr lizze útteld no de memmen,
’t skieden die wol efkes sear,
mar einlings fine sy de rêst
nei moannen fan ‘ik doch myn bêst,
de bek dus ticht, it is de lêste kear’.

Se binne der noch net oerhinne,
rinne my rap achternei
as koe ‘k wat oan har tastân dwaan,
slachtofferhelp op mjitte jaan:
‘De bek mar iepen, fret jim weemoed wei.’

Mei leeljes bloeiend yn it wetter
wurdt de fariaasje wis
wat grutter troch ’t konsumpsjeblik,
in hobbel fan wat is der mis
mei, want recycling folget letter.

Lit hobbels mar natuerlik lizze
as twa bulten fan sêft sân,
besjoch dy mei wat symbolyk,
as bergen yn it Fryske lân
of boarsten om it frousk te sizzen.

Wol men de ierdske hobbels mije,
meitsje dan de holle licht
en hobbelje oer elke wolk
mei rûnom oant de kym it sicht
op fariaasje en it frije.