Hy wie as dak de himel wend,
gjin tinte foar de preek en ’t liet
dy’t hoeden klonken foar de Hear
by hagen lâns rûnom de hollen,
want de roomske fijân hynsteried
en balte as in bolle.

No stiet de tinte foar it liet
ta ear fan Menno en de Hear
en dreamt de hûn syn heldedied:
wêrom soe hy net blaffe wolle
tsjin de ko mei ’t drinkend keal,
want neat is hjoed tefolle.

Hy woe wol mar hy mocht noch net,
te lyts foar fol yn ’t libben stean,
lit stean om hegerop te gean,
dus dan mei ien foet op in autopet.

It mantsje smiet it yn syn pet
en fol mei regels liet er dy
as teken fan de tiranny
fersinke want hy hie syn eigen wet.

Dy wet lei yn de motorsfear
dêr’t hy mei technysk yntellekt
in koppeling yn lei en krekt
dy link brocht yn syn lyts bestean in kear.

Noch ien kear seach er achterom
dêr’t al wat fol en woeksen wie
mei lege kop en hannen stie,
yn hege motorsfearen oaljedom.

It mantsje meat it oaljepeil
en kipe nei de sinnebol
mei pylk dy’t seach him oan foar fol
en wiisde klear de wei omheech en steil.

De transformaasje yn de sfear
fan hegerop nei earst in uk
ferrûn mei sturt en dûbelwjuk
op eigen krêft en no gjin mantsje mear.