As ik myn plak op ’t beaken ha,
dan praat it minskdom oer dat kring
dat wol wer op ’t ekstreme ta,
hy is ’t dy’t ús it ûnheil bringt.

Mar ik bring inkeld ’t boadskip oer
fan skiere loft mei read deryn,
dan is ’t noch mar in koarte doer
of ’t komt safier: in knoarre wyn.

En altyd stean ik wer fersteld
dat ’t minskdom nei myn boadskip heart,
orkaanbestindich ark bestelt,
my tinkt ’t moat komme út ‘e stêd.

It beaken stiet dan kabelfêst
as wie it myn idee, no sa,
ik bring it heil út goederbêst
en flean nei ’t oare beaken ta.

Syn skaad foel oer de ierde
as in teken dat er dwaande wie
en ’t ljocht fan ’t tsjuster skiede.

Hy lei it gers as matte,
dat it minskdom ’t grien foar eagen hie,
de hoop yn plak fan ’t swarte.

Mar soene net de minsken
boppe hoop út komme ta de rie
fan har ultime winsken?

Dat wie dan ek de reden
dat yn ien nacht dêr dat groepke stie
yn doe noch wite kleden.

It soe in teken wêze
dat it libben net foar ivich gie,
wat stie op ’t grien te lêzen.

Sa hat Hy efkes boarte,
stuolledûnsjend as ultime die
fan ’t wite nei it swarte.