Wannear’t de buien folút jitte,
rize parasiten út ‘e grûn,
in stâle foar’t gewin,
in skerm om droech te sitten,
sjoch, sa kinne profiteurs dertsjin
en struie se har spoaren yn it rûn.

Se sitte yn in lange rige
ûnder skermen tsjin it hjerstich wiet
en wachtsje op ’t gewin,
in fangst om oer te ligen…
parasiten sa’t men dy wol kin?
In ploech pro fisk dy’t foar it scoren giet.

Se foelen op dêr ûnder ’t grien
fan beammen sûnder blêdôffal,
oranje boppe, blau derûnder,
sa marsjearren se as ien
fan sin, it rûn dy dei foar wûnder.

It gie foarearst oer ’t Hearrenfean,
mar ’t foel har ôf hoe’t it ferrûn,
de trainer… ’t koe der ek wol sûnder,
mar dy froulju wiene sûn
en nei it sin, it rûn foar wûnder.

De stoepe, ’t fytspaad en de berm,
gjin sniper sûnt har strang behear,
se hiene flink de wyn derûnder,
sekjerinne wie de term
foar harren wurk en ’t rûn foar wûnder.