It hynder joech syn spoaren ôf
as ’t grutte hoefblêd op ‘e klaai,
it rôze fan de iere dei,
it bloeien fieden troch de dau.

Mei ’t hoefspoar tusken tegels yn
begjint it libben hurd as stien
mei hope op in tiidlang grien
en ’t rôze weagjend op ‘e wyn.

De minske makke ek in spoar,
dat noch wat fan de winter seit:
in leelje by it deade reid,
dy bloei giet glêshurd nea ferlern.

Wurdt de tachtich helle
mei hoera of is ’t ferbean?
Hoe fier is ’t noch te gean?
Dat kin gjin kop fertelle.

Moat de tredde falle
fan de âlde spinnekop?
Syn krêften binne op,
se kinne ’t grêf wol dolle.

Yn syn jonge jierren
hat er sûnder kreakjen draaid,
mar as it no hurd waait,
dan heart men him fan fierren.

Klachten lit er hearre
oer de útbou fan de stêd,
dat hy it net mear rêdt,
mei tachtich sil er stjerre.

Mar ’t begjint by tachtich
as er faaks ferfarre kin,
wer jong wurdt as in bern
en wjukket allemachtich.