Doe ware dize oer it gea,
ik seach de reade râne,
’t krús fertelde fan de dea.

Nijsgjirrich wie ‘k, dus rûn ik troch,
fernaam de sêfte sône,
draaide nei de berm en sjoch:

It tichte grêf fan smoarge snie,
it teide tsjokke triennen,
ik wist doe wa’t begroeven wie.

De stam hold har net tsjin,
dat sy koe maklik by de apel,
dy’t har taglom as in glêde dream;
de hap wie net nei ’t sin
en fierder neaken like stapel.

Har sin gie út nei klean,
dy’t knipend kamen om har hinne,
’t wie it fruchtfleis fan de apel, dat
sy koe net langer stean,
lit stean fan neaken fierder rinne.

Sjoch dy ferstive lea,
de tiden troch sa langút lizze
troch it fruchtfleis fan de apel, dat
ferwiist nei druk en dea,
mar pitten sille bloei foarsizze.