De mantelmiuwen sochten heech
in suchtsje wyn, mar fûnen ’t net
op gleone fuotballampen;
de dwile koppen makken ’t kriezjen dreech,
wat yngong tsjin de miuwewet.

De iene woe de mantel út
fanwege drippend fearreswit,
mar koe dat net bekriezje;
de oare hold doe ek syn snaffelsnút,
hy wie mar foar de helte fit.

Doe socht de earste ’t hegerop:
kommunikaasje mediaal
mei help fan in antenne;
de dwilens streamde út ‘e miuwekop
mei tagelyk it jasferhaal.

Hoe wurdt de slang ôfrôle
as in reade trie troch minsketiid?
It grien is koart en lang it read,
it kronkelpaad rint nei de pôle,
fiert net nei de foarrangswei
en as men yn it libben keart,
dan stiet in streek
troch de beboude kom.

Nei boppen giet de stâle,
bloei jout foar de takomst rynsk it sied:
de reade frucht, kom dêr ris om,
want troch de tiid draait noch de rôle.

De eachopslach nei boppen
glydt by ’t reade lâns en jout it sicht
op himelheech it blauwe swurk,
in libben op ‘e wolketoppen,
want dêr is de ein fan wei,
mar sjoch, de slang rint troch, it wurk
ropt nei de bou
en de beboude kom.