’t Wie foar de hage fan de tsjerke
dêr’t ik as ferlegen jonke stie
op klompen en yn bûnte overall,
earmoedich sa’t it destiids wie,
mar wat soe ik dêr doe fan merke?

It wie ús pake Annes sizzen
dat it siet grif yn de skippersklean,
men soe it ha fan serieuze lol;
as skipper moast dyn man wol stean
en net foar dweil op ’t durkslûk lizze.

It barde yn de feart fan Drinte
dat de brêgewachters wiene net
sa rap, behalve mei de klomp foar tol;
foar skippers wie de tiid de wet
fan flugger lade ek mear sinten.

Dat pake hat him doe gau hise
yn syn streekjesbroek en swellesturt
en as minister spuid de skippersgal;
de brêgewachters rûnen hurd,
want om har tol no te ferliezen…

Sa learde dat ferlegen jonkje
hoe’t er him by need ferstrûpe koe
om swarte gal te spuien foar de lol,
mar dochs ek serieus, want soe
ús tol de bonus ryklik dongje?

’t Wie achter ING syn glêzen
dat it streekjespak my klauwen joech
dy’t fochten foar de euroliuw syn fal:
soms wurdt de ienfâld deftich rûch
om ien mei ’t sljochte folk te wêzen.

Yn de earmen sletten troch de stêd,
sa leit er noch yn winterkleed,
hy hat wol skjin syn nocht fan ’t wetterbêd.

Fan de brêge hat er noch gjin weet,
de hiele winter wie dy ticht
en kriich gjin fragen oer te smel of breed.

Yn de maitiid ropt lykwols de plicht:
it wetter op, de klap omheech!
It meganisme wurket net… te licht.

Alle seinen read, it liket dreech,
fan kyl oant top riist dochs de hoop:
de fierte winkt, dus syl út glop en steech.