De mêsten heech, de touwen strak,
se lizze klear foar it seizoen,
tradysje en modern mei dak,
de dei is noch mar krekt begûn.

Guon hysje straks it brune seil,
mar oaren sûpe leaver swart
en sjogge yn Texaco heil,
it is mar hoe’t men leaver fart.

En middeis brûst it oer de mar,
de skoat stiet strak, de skroef draait fol,
neat is de boattoerist te bar,
de hollen slaan al gau op hol.

Mar jûns leit op ‘e kop in snoek,
fûl rekke troch de giselskroef
mei as gefolch in flinke dûk…
en ’t folk sit sûpend yn de roef.

De klap kaam oan, it wiisde mâl,
in grut mystearje
hoe’t de botsing barre koe,
gjin stiel om te parearjen.

Smyt dan mar stien, sa’n wâlkant sil
elk skip wol keare,
stiel slacht op ‘e rotsen lek,
gjin skipper kin him weare.

De skipper eaget oer it dek:
de ljochtbarriêre
brekt er mei it stiel wol troch,
dat is noch nea mislearre.