De protters wisten har gjin rie
en fleagen nei de tsjerke
foar har eigen feilichheid,
in triljend lûd kaam fan de flerken.

It wie tafallich, mar in feit
dat op ‘e toer de hoanne
wiisde op in frjemd duel,
hy hie it út ‘e earste boarne.

It kaam der yn it koart op del:
in striid fan harsensstjitte,
wa’t it yn de harsens kriich
om mear as stomme skiep te witten.

De beide dragers wachtsje
swijend yn it stimmich swart
en binne foar it lêste klear
lykas geregeld moat,
it giet úteinlik om de ear
nei al it jeugdich jachtsjen.

De sprekker kin net swije
oer in libben yn de groei,
mentaal sawat al heal folslein,
mar brutsen yn de bloei
en dus betiid al oan de ein,
dêrfoar in koart skoft lijen.

Dêr leit er tusken fearren,
brún noch troch de puberteit,
fysyk wol sterk, mar fierste wyld
yn ’t racen oer it reid,
net remje, tsjin in beam fersyld,
dochs wurdt er heech wurdearre.