De jonge beammen ha in farske bast,
mar kin men net berikke:
‘Deale, binne wy net fêste gast,
der is hjir amper wat te bikken!’

Dan mar de hurde koppen by elkoar,
oerlizze oer in aksje:
‘Wy as brunen binne der wol foar,
do swarte bist in ienmansfraksje!’

De trije keare rap de rûge kop,
twa wolle noch wol stypje:
‘Traapje do der mei de hoeven op,
dan sille wy oer ’t skouder kypje!’

De klap klinkt fier, de brek fan hout en stiel
út wraak kin sprekken lije:
‘Wy as brunen hiene ek ús diel
en lizze noflik mei ús trijen!’