Achter ’t rút, dat wie har plak
doe’t alles rekke yn de dize
en gjin takomst foar har lei;
de arke wie har ûnderdak,
it reade yn it einleas grize.

Foar rûn hy en wiisde ’t paad
nei wat hy wist, mar noch net witte
woe, omdat men soks net seit;
doe kaam de dei mei ’t lêste praat
en liet se him allinnich sitte.

Op ‘e knibbels foar syn skat,
sa wol er har graach wer berikke,
mar de dea bliuwt wol in feit;
de mêst is lang en leit noch plat,
it seil sil hy der net oan klikke.