It tsjuster hâldt de moarn stiif tsjin
en wol gjin ljocht noch lije,
mar hoewol’t it reid de holle bûcht,
sil ’t wyt him net mear mije,
ropt sa lûd as it mar kin:
‘Ik wol dy, pracht, befrije!’
Mar fierderop leit noch it paad
yn bannen fan it swarte,
dêr’t de beam syn tryste tûken bûcht
as soed er gûle moatte;
pylken wize op ‘e kaart
de wei, sjedêr de poarte!
It wyt blinkt tusken grien en blau
as winterlange wimpel,
wylst de spjir syn pylk nei boppen sjit,
set himelsk ljocht syn stimpel
op ‘e ierde, beammebou:
pilaren fan de timpel.
In bluodrich offer wurdt dêr brocht
oan beamgod breed fan tûken,
wjukjend út ‘e krânse nei it ljocht,
hat nea syn libben stûke,
mar wa’t om syn namme socht,
moat no de bûsdoek brûke.
|
