It bylket as yn it ferline:
de stjelp mei alles ûnderdak,
it grien en read fan doar en blinen,
iepen, sletten, elk syn plak.

De beammen riisden foar ’t ferbinen:
de himel mei it ierdske lot,
it lok wie op it hiem te finen,
boer en wiif nêst harren God.

No stiet er tusken stiel en status,
fersonken yn de keale kak,
noch altyd op deselde basis,
iepen, sletten, elk syn plak.