Spjocht Ego

It giet him net om ûnderdak
te kommen, dit is him te lyts,
de romte mei er leaver lije,
tusken beammen fljocht er graach,
syn foarkar is gjin fraach.

Hjoed kiest er foar it itensplak
bedoeld foar lytser fûgelguod,
gjin honger hoecht er hjir te lijen;
nei’t er opset hat syn kraach,
begjint er sûnder fraach.

Syn sturt en poaten earst teplak
as steun foardat it heve kin;
mei oaren hat er gjin meilijen,
dy’t op him de smoar yn ha,
hy fret hjoed wol foar twa.

Sa krijt er mear as syn gerak
fan út ’e pot it nútsjesmoar,
in streksum miel mei hy wol lije;
mei’t er hakket derop ta,
wol hy sa alles ha.