It wie as klonk der rûn alarm,
want bluodrich riisde yn it swart de sinne,
stadich, want fertiisd yn tûkeguod;
hoewol’t it kâld wie, waard ik waarm,
mar ‘k rûn net foar dit teken fuort,
wol moast ik earne hinne.

It wie wol wier, dat frjemde lûd
kaam tichterby en streekwyt út ‘e hichte,
net te kearen as it ûnheil brocht;
it taaste my djip yn it moed,
want wat te sjen wie, hie ‘k net tocht:
’t begûn ek yn de lichte.

De flammen lôgen nei it swurk
yn wolken reek, ik tocht: evakuaasje
fan pasjinten út Antonius,
de rêdingtsjinsten oan it wurk!
Doe rûkte ik de keuken, dus
wie ’t inkeld snertsensaasje.