Rom nei de maraton

Noch kleurje pompeblêden read
en tsjûget wyt-blau fan de mar
dy’t middeis blonk yn ’t sinneljocht,
de rige rûn massaal rûnom
yn Snits syn maraton.

Mar rint de middei nei de jûn,
dan is de inkeling oan bar
dy’t siket nei syn eigen grins
mei op ’e lippen ’t wurge skom…
de rappe maraton.

Hy draaft allinnich as wie ’t neat,
want oant de boaiem is syn kar,
de hân omheech foar mar ien fan,
want fierder bliuwt it rûnom stom…
syn stille maraton.

Mar oan de ein hat hy oerwûn
syn wurgens, al wie ’t fierste bar
om oer de eigen grins te gean,
dochs bliuwt foar him oerein de rom
nei Snits syn maraton.