Us beppe liet de skoarstien rikje,
want gjin rút wie sûnder blom
en foar de roef wie ’t kâlde rom
mei winterdeis it ledikant,
dêr’t moarns it iis op lei.

Us pake moast in bitsje bikje,
net te grut, foar mar ien dei,
dêr’t beppe op ‘e knibbels lei
mei ’t waskguod fan in wike, want
wat smoarch wie, moast wer skjin.

Ik seach de skoarstien hjoed wer rikjen,
’t byld kaam op yn oar bestek:
ús beppe op it achterdek
en pake mei in boom, gjin want
oan, want soks hie gjin sin.