Soms tinkt men it bliuwt altyd tsjuster
mei de moanne as it iennichst ljocht
dat skynt op ringen fan de tiid
yn hout dat om de hichte socht,
de klim fan juster.

Mar hjoed ferskynt by it lemieren
’t reade fan de kosmos as ûnthjit
fan ’t rizen fan in nije tiid
mei ien dy’t stjerren sjonge lit,
wiswier de wiere.

En op ‘e ierde rikke mêsten,
bidlers om ’t ûnstjerlik kosmysk liet
as wie de tiid yn ’t alderlêste.

Safier is ’t net, hy kin noch rêste
nei’t er fan ‘e moarn syn brochje iet,
hoecht dagenlang noch net te festjen.