Sy buorken dêr tegearre,
hy mei skiep en kij
en sy mear mei de mûle,
want dy hearde der ek by
mei laitsjen en mei gûlen.

In foarhûs mei in skuorre
wie doe wol genôch
foar ’t fee en trije soannen,
harren oantrún wie omdôch,
gjin soan woe boarne.

Noch jierren ha se wenne
sûnder skiep en kij,
mar sy wol mei de mûle,
yn it praat noch like rij:
‘It moat straks wenne.’

Gjin klok heart sy mear lieden
yn ’t appartemint
op trije kilometer,
mar de fraach is oft it went:
‘Jawis, ’t wut beter.’